Esej o pracy

.

.

Autor: James Livingston, profesor historii z Uniwersytetu Rutgers

Dla nas Amerykanów praca oznacza wszystko.  Przez wieki, bo powiedzmy od 1650 roku wierzyliśmy, że praca buduje charakter (punktualność, inicjatywę, uczciwość, samodyscyplinę i tak dalej).  Uważaliśmy również, że rynek pracy, gdzie sie udajemy, aby znaleźć pracę, był stosunkowo skuteczny w przydzielaniu okazji i dochodów.  I wierzyliśmy, nawet jeśli to jest do bani, że praca nadaje sens, cel i strukturę naszemu codziennemu życiu – w każdym razie, jesteśmy prawie pewni, że praca podnosi nas z łóżka, płaci nasze rachunki, sprawia, że czujemy się odpowiedzialni i trzyma nas z dala od dziennych programów w TV.

Te przekonania nie są już dłużej wiarygodne. W rzeczywistości stają się one śmieszne, bo nie ma wystarczająco dużo pracy wokół, a ta, która pozostała jako  dostępna, nie opłaci rachunków – no chyba, że już znalazłeś sobie pracę jako dealer narkotyków lub bankier z Wall Street, który i tak  staje się gangsterem.

Obecnie wszyscy od lewej do prawej, od ekonomisty Deana Bakera, naukowca społecznego Arthur’a C. Brooks’a do Bernie Sandersa i Donalda Trumpa zajmują się załamaniem i podziałem rynku pracy, promując „pełne zatrudnienie”, jakby posiadanie pracy już samo przez się  było dobre, bez względu na to,  jak bardzo jest to niebezpieczne, wymagające lub poniżające.  Ale „pełne zatrudnienie” nie jest sposobem, aby przywrócić wiarę w ciężką pracę, ani gra przepisami, ani cokolwiek innego co brzmi dobrze.  Oficjalna stopa bezrobocia w Stanach Zjednoczonych jest już poniżej 6 procent, jest to całkiem blisko do tego, co ekonomiści zwykli nazywać „pełnym zatrudnieniem”.

Ale nierówność dochodów nie zmieniła się ani trochę.  A mierna praca dla każdego, nie rozwiąże żadnych problemów społecznych, z którymi mamy teraz do czynienia.

Nie wierzcie mi na słowo, ale spójrzcie na liczby.  Jednej czwartej dorosłych, faktycznie zatrudnionych w Stanach Zjednoczonych są wypłacane pensje niższe niż te, które mogłyby podnieść ich powyżej oficjalnej granicy ubóstwa, a jedna piąta amerykańskich dzieci żyje w ubóstwie.  Prawie połowa zatrudnionych osób dorosłych w tym kraju, ma prawo do bonów żywnościowych (większość z tych, którzy są uprawnieni o nie nie występują).  Rynek pracy uległ awarii, wraz z większością innych rzeczy.

Ten rodzaj pracy, który zniknął w czasie wielkiej recesji po prostu nie powraca, bez względu na to, co mówi stopa bezrobocia – zysk netto w pracy od roku 2000 stoi w miejscu.  I jeśli ta praca nie zmartwychwstanie, to pojawi się masa pracy “zombie”, prac warunkowych, prac w niepełnym wymiarze czasu, za minimalną płacę, gdzie szefowie mogą przesunąć zmianę pracownika z tygodnia na tydzień.  Zapraszamy do Wal-Martu, gdzie kartki żywnościowe są bonusem /dodawanym do wykonywanej pracy/.

I nie mówcie mi, że podniesienie płacy minimalnej do 15 $ za godzinę rozwiązuje problem.  Nikt nie może mieć wątpliwości o moralnym znaczeniu tego ruchu.  Ale przy takim poziomie wynagrodzenia możesz przekroczyć granicę oficjalnego progu ubóstwa dopiero po przepracowaniu 29 godzin w tygodniu.  Obecnie zgodnie z prawem federalnym minimalna  płaca wynosi $ 7.25.  Więc przy 40-godzinowym tygodniu pracy, ktoś musiałby zrobić stawkę 10 $ za godzinę, aby dotrzeć do oficjalnego progu ubóstwa.  Jaki dokładnie jest sens zarabiania wypłaty, która nie wystarczy na utrzymanie, a jedynie może udowodnić, że masz etykę pracy?

…

Na przykład, ekonomiści z Oxfordu badający trendy zatrudnienia mówią nam, że prawie połowa istniejących miejsc pracy, w tym te związane z „nie-rutynowymi zadaniami poznawczymi” – wiesz takimi jak myślenie – są narażone na ryzyko śmierci w ciągu 20 lat, w wyniku informatyzacji .  Oni tylko rozwijają wnioski wyciągnięte przez dwóch ekonomistów z MIT, w prezentowanej książce “Race Against the Machine” 2011 r. [Wyścig z maszyną].  Tymczasem typy z Doliny Krzemowej dający wykłady TED zaczęli mówić o „nadwyżkach ludzi” w wyniku tego samego procesu skomputeryzowanej produkcji.  “Świt robotów” nowa książka Martina Forda, która przytacza te same źródła, jest nauką społeczną, a nie science fiction.

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/273974/wyscig-z-maszynami

http://lubimyczytac.pl/ksiazka/305142/swit-robotow

………

Z pewnością ten kryzys każe nam zapytać: co nastąpi po pracy?

Co byś zrobił bez twojej pracy, jako czynnika dyscyplinującego cię z zewnątrz, który organizuje twoje życie na jawie jako społeczny imperatyw, który powoduje, że wstajesz, idziesz do fabryki, biura, sklepu, magazynu, restauracji, gdziekolwiek jest twoje miejsce pracy i bez względu na to, jak bardzo go nienawidzisz, to ciągle tam wracasz?

Co byś robił, gdybyś nie musiał pracować, aby otrzymać dochód?

Jak wyglądałoby społeczeństwo i nasza cywilizacja gdybyśmy nie musieli „zarobić” na swoje życie – jeśli wolny czas i wypoczynek nie byłby naszym wyborem, ale naszym losem?  Czy będziemy spędzać czas w lokalnym Starbucksie z otwartymi laptopami?  Albo czy zostaniemy może ochotnikami do nauczania dzieci w słabiej rozwiniętych miejscach kraju, takich jak Mississippi?  A może będziemy palić zioło i oglądać reality show przez cały dzień w TV?

……..

Kiedy pokładamy naszą wiarę w ciężką pracę, życzymy sobie zbudować charakter, ale mamy także nadzieję, czy też spodziewamy się, że rynek pracy będzie lokować dochody rzetelnie i racjonalnie.  I w tym sęk, że to nie idzie w parze.  Charakter może być tworzony w pracy tylko wtedy, gdy widzimy, że jest czytelna, uzasadniona relacja między ostatnim wysiłkiem, zdobytymi umiejętnościami i obecnym wynagrodzeniem.  Kiedy widzę, że twoje dochody są zupełnie nieproporcjonalne do twojej realnej produkcji środków o trwałej wartości, które reszta z nas może wykorzystać i docenić (i jako „trwałe” nie mam na myśli tylko rzeczy materialnych), zaczynam wątpić, że charakter jest wynikiem ciężkiej pracy.

Kiedy widzę, na przykład, że robisz miliony poprzez pranie pieniędzy z karteli narkotykowych (bank HSBC), lub przepychasz trefne papiery /obligacje/ przez menedżerów funduszy inwestycyjnych (AIG, Bear Stearns, Morgan Stanley, Citibank) lub żerujesz na kredytobiorcach o niskich dochodach (Bank of America), albo kupujesz głosy w Kongresie (wszystkie powyżej) – jak to zwykle bywa w biznesie na Wall Street – podczas gdy ja ledwo wiążę koniec z końcem z zarobkami za pracę w pełnym wymiarze godzin, to zdaję sobie sprawę, że mój udział w rynku pracy jest nieracjonalny.  Wiem, że budowanie mojego charakteru poprzez pracę jest głupie, ponieważ to przestępczość się opłaca.  Równie dobrze mogę zostać gangsterem jak i ty.

Dlatego kryzys gospodarczy, taki jak wielka recesja jest również problemem moralnym, duchowym impasem i intelektualną szansą.

………

Praca była sposobem na wykazanie różnic między mężczyznami i kobietami, na przykład poprzez łączenie znaczenia ojcostwa i znaczenia „żywiciela rodziny”, dopiero od niedawna, rozdzielono te pojęcia od siebie.  Od XVII wieku, męskość i kobiecość zostały zdefiniowane – niekoniecznie poprzez osiągnięte przez nich miejsce w moralnej gospodarce, jako mężczyźni, którzy otrzymywali wypłacane wynagrodzenie za wytwarzane dzieła i wartości w pracy, za to kobiety pracujące, nic nie miały płacone za ich produktywność i utrzymanie rodzin.  Oczywiście, te definicje są teraz zmieniane, tak jak rozumienie ‚rodziny’, wraz z głębokimi i równolegle zachodzącymi zmianami na rynku pracy.

Gdy znika praca, rozróżnienie płci stworzone przez rynek pracy staje się zamazane.  Gdy załamuje się praca społecznie niezbędna, coś co kiedyś nazywano pracą kobiet – edukacja, opieka zdrowotna, usługi – to ona staje się naszym podstawowym przemysłem, a nie trzeciorzędny wymiar mierzalnej ekonomii.  Praca z miłości, troski o siebie nawzajem i uczenie się jak być opiekunami naszych braci – społecznie korzystna praca – staje się nie tylko możliwa, ale wybitnie konieczna,  nie tylko w rodzinach, w których uczucie jest rutynowo dostępne.  Taka praca staje się konieczna w szerokim, szerokim świecie.

Fragmenty przetłumaczyła Aldabra

https://aeon.co/essays/what-if-jobs-are-not-the-solution-but-the-problem